Deze week was ik aanwezig op een seminarie georganizeerd door het dagblad NRC in Amsterdam. De aanleiding voor mij om daar aanwezig te zijn naast het ontmoeten van collega's was de spreekbeurt van dhr. Hermann Scheer. Deze is sinds 1980 Duits parlementslid maar vooral gekend als groot voorvechter van duurzame energie en meer bepaald om zonne-energie. Hij heeft in Duitsland toch in een aantal jaren iets bereikt met zijn 100.000 daken met zonnepanelen. Hij geldt dan ook als een van de voorbeelden voor vele nieuwe politici die zich een groen imago willen aanmeten. Met veel interesse heb ik geluisterd maar al na enkele minuten was ik enigszins teleurgesteld om het niveau van zijn betoog. Hij bleef de hele tijd maar kappen op de grote energiebedrijven als de vleesgeworden satans van deze wereld. Buiten het feit dat hij verdienstelijk in de verf zette dat deze oude bedrijven zwaar op de rem gaan staan als het gaat om de bevordering van duurzame energie was zijn betoog te simpel en gaf het te weinig oplossingen. Enkele zijn me bijgebleven, als je een subsidiesysteem installeert zoals in Duitsland moet je op voorhand geen cap inbouwen, dat wil zeggen dat je een mechanisme bouwt dat een sector niet beperkt en in theorie de mogelijkheid laat om naar 100% groene stroom productie te gaan. De dynamiek die hierdoor is ontstaan in Duitsland betekenen niet alleen honderdduizenden nieuwe banen maar ook de realisatie van veel groene stroom productie die Duitsland naar de top in Europa heeft gebracht. Hopelijk luistert bijvoorbeeld minister van der Hoeven van Nederland(en de ministers van energie in België) goed naar zijn raad want dat is hard nodig. De nieuwe subsidiemaatregelen voor 2009 in Nederland voor bijvoorbeeld zonne-energie waren in minder dan twee weken op!! Hoe kun je dit als beleidsmaker bedenken, je zorgt toch voor minstens moeilijk te halen doelen en niet naar het stilvallen van een nieuwe industrie na twee weken. In België is het trouwens niet veel beter daar men ook hier jaarlijkse percentages heeft die men wil bereiken met als resultaat dat er ook nooit beter zal worden gedaan. In Wallonië bijvoorbeeld zou men beter kunnen doen als men de ambities wat hoger zou stellen. Nu blijf ik zelf het Belgische systeem met certificaten per opgewekte Mwh beter vinden dan een zogenaamd feed-in tarief op voorwaarde dat heel Europa de certificaten zou hanteren als basis zodat je deze over de grenzen hen binnen Europa zou kunnen uitwisselen(beetje zoals CO2). Een gemiste kans als je het mij vraagt om als Europa onze doelstellingen hoger te zetten en een dynamiek te creëren(wedren tussen de verschillende lidstaten) zodat de economische impact van deze sector op dit moment een van de motors zou zijn om onze economie terug leven in te blazen.