De investering van Ineos in de Antwerpse haven in Project One blijft last houden van weerstand vanuit Nederland. Opnieuw hebben de provincies Brabant en Zeeland bezwaar ingediend over de recent uitgegeven vergunning en meer bepaald over het onderdeel stikstofdepositie.
Over de grond van de zaak ga ik mij hier niet uit laten gezien hiervoor voldoende specialisten betrokken zijn of het bezwaar grond heeft. Zeker na het indien van zijn nieuwe vergunningsaanvraag neem ik toch aan dat Ineos speciale aandacht heeft gehad voor het aantonen van eventuele weerslag van stikstof over de grens heen.
Iedereen maakt hier eigenlijk een slechte beurt, zelfs enige hypocrisie is niet ver weg. Blijkbaar werd er de laatste jaren in de Rotterdamse haven aan veel vervuilendere installaties nieuwe vergunningen verleend. Meten met twee maten en gewichten is nooit goed en nog veel minder voor de diverse overheden. Depositie waarden zouden normaal gezien objectief moeten zijn en dus voor iedereen hetzelfde.
Dat de eigenaar en CEO van Ineos recent op bezoek is gekomen met onder andere de Europese voorzitter van de Commissie mevrouw van der Leyen en de Belgische premier Dhr. De Croo is eerder toeval, maar hij heeft wel enkele raken opmerkingen gemaakt.
Natuurlijk preekt hij voor eigen parochie, en heeft hij een voorkeur voor de Antwerpse haven want daar is de groei van Ineos ontstaan. Of de bouw uiteindelijk kan doorgaan is nog maar de vraag want de nieuwe bezwaren die ongetwijfeld behandeld worden zullen het geduld op de proef stellen.
Nu is dit project maar een voorbeeld, echter gezien zijn schaalgrote wel relevant voor de ganse Europese industrie. De Europese Commissie dient samen met de lidstaten werk te maken van een echt industrieel beleid waar duidelijke keuzes gemaakt worden zodat ondernemers zoals Dhr. Ratcliffe weten waar zij staan en hoeveel politieke steun ze mogen verwachten voor hun investeringen.
We staan anders gezegd terug op een kruispunt, zoals we na de Tweede Wereldoorlog ons grensoverschrijdend georganiseerd hadden met de oprichting van de E.G.K.S., voorloper van de huidige Europese instellingen, dienen we ons opnieuw uit te vinden.
Verder gaan op dezelfde leest is eigenlijk geen optie mee, wegens enerzijds niet concurrentieel en anderzijds niet duurzaam te zijn. De vergelijkingen met de Verenigde Staten en China slaan ons wekelijks om de oren en is eigenlijk achterhaald. Ze mogen in de VS dan wel goedkoop schaliegas en olie hebben: het is zwaar vervuilend en niet duurzaam. Ook is het maar de vraag hoelang de reserves nog strekken en of de prijs voldoende hoog blijft om deze duurdere vorm van fossiel uit de grond te halen nog rendeert.
Europa dient resoluut te kiezen voor energiebronnen die haar afhankelijkheid van import doen dalen, of dit nu voor energie zelf of afgeleide producten is. Industriebeleid houdt in dat je keuzes maakt voor zaken waar je óf een voorsprong hebt óf er één zou kunnen krijgen. Daarnaast moet je ook een lijst maken van producten en diensten die van levensbelang zijn zodat je niet gechanteerd kan worden door twijfelachtige regimes. Lees wat recent in de geschiedenis is gebeurd met Duitsland dat zich veel te afhankelijk had gemaakt van Russisch gas hetgeen blijkbaar toch met een politieke prijs kwam.
Ook publieke infrastructuur moet gestroomlijnd worden: waarom hebben we bijvoorbeeld nog geen hogesnelheidsverbinding met alle grote steden van Europa? Waarom niet kiezen voor één Europees abonnement om hiervan gebruik te kunnen maken? Waar zijn de vooruitstrevende ideeën om het Europa van de toekomst te maken? De tijden van Delors, Mitterand, Schmidt en Kohl liggen al veel te lang achter ons: waar zijn de politici met een visie, daadkracht en uitvoering?
Ook voor onze energiesector probeert men nog steeds het oude met het nieuwe te verzoenen om zo de systeemschok haalbaar te noemen. Te vaak is dit het excuus om toch vooral het status quo te behouden zodat we meer van hetzelfde krijgen. Hoe verklaart u anders de explosie en snelheid waarmee LNG terminals als paddenstoelen uit de grond komen. Nu heb ik liever Amerikaans LNG dan Russisch gas maar beide zijn in hetzelfde bedje ziek: het blijft import en je houdt je afhankelijkheid in stand. Was dat nu net niet de reden waarom we acuut in de problemen kwamen toen Rusland besloot Oekraïne binnen te vallen?