Met veel bombarie klopten de Belgische regering en met op kop de premier en de bevoegde minister zich op de borst voor het bereiken van een definitief akkoord met de eigenaar Engie/Electrabel.

De “one million dollar question” die rijst is of  we nu blij moeten zijn met dit akkoord of niet?

Voor de bevoorradingszekerheid koopt men namelijk opties en vooral meer tijd wat op zich onder de noemer verstandig gecatalogeerd kan worden.  De  late beslissing van de Belgische overheid over de vraag naar verlenging, lees vijf na twaalf, is eerder het tegenovergestelde.

De gevolgen van de vreselijke oorlog in Oekraïne kwamen vanuit het energievraagstuk als geroepen:  onze gasbevoorrading komt immers in het gedrang en daarom is het nodig om een verlenging aan te gaan.  Dat de onderhandeling lang heeft geduurd is  te begrijpen omdat de huidige eigenaar eerst zeker wou zijn van hoe serieus  deze beslissing is gezien die zelfde overheid al vaak warm en koud heeft geblazen over dit dossier.

Wie herinnert zich nog de zogenaamde paniek in de toenmalige regering Michel waar snel werd besloten om Doel 1 en 2 maar tien jaar langer open te houden want anders ging het licht zeker uitgaan?  Ook toen hebben we het langer openhouden en de investeringskosten die daar mee gepaard gingen als burgers en bedrijven betaald.  Was Engie/Electrabel immers geen privé bedrijf?

De huidige verlenging van twee kerncentrales is  in reserve tijd  beslist en van een andere orde.  De regering had werkelijk geen enkele onderhandelingspositie en dat is er helaas nu ook aan te zien.  Engie/Electrabel heeft deze keer geen vette vis binnengehaald maar de hele zee leeggevist.  Kwalijk kun je hun dit niet nemen want officieel waren ze geen vragende partij.

Welke  aap uit de mouw kruipt zagen we de laatste dagen nu blijkt dat Engie/Electrabel de garantie heeft gekregen van een vloerprijs van 81€ per geproduceerde MWh elektriciteit gedurende tien jaar. Daarover moeten we niet flauw doen, want de kost van deze garantie is voor u de burger en onze bedrijven.  Nu dient men te begrijpen dat het tien jaar langer openhouden van een centrale  automatisch  betekent dat je opnieuw moet investeren.  Hoeveel dat is helaas een beetje een black box oefening, maar laat ons voor deze oefening even uitgaan van 1 miljard Euro per centrale, in totaal dus 2 miljard Euro extra investering.

Even snel rekenen: 10 jaar lang met 2000 MW aan capaciteit aan gemiddeld 7000 draaiuren per jaar, we gaan niet overdrijven met het aantal draaiuren, geeft een totale  elektriciteitsproductie van 140 miljoen MWh.  Gezien de garantie van een vloerprijs van 81€ kom je dan in tien jaar aan 11,34 miljard Euro.

Nu moet je daar nog  de werkingskosten/operationele kosten vanaf trekken.  Enkele jaren geleden werd  in Frankrijk inzage gegeven in de werkingskost van EDF voor een kerncentrale en toen zaten ze aan 14 Euro per MWh.  Laten we hier een stuk hoger gaan zitten met een 20€ als kost voor iedere geproduceerde MWh, dan kom je operationeel aan een kost van 2,8 miljard Euro op tien jaar(aankoop brandstof, onderhoud, personeel, etc.).

Bij de 2.8 miljard Euro dien je dan nog de investeringskost op te tellen voor het langer openhouden, hier geschat op 2 miljard Euro, en je komt in totaal aan 4.8 miljard Euro investeringen en Operationele kosten over tien jaar.

De inkomsten zijn 11,34 miljard €, de uitgaven 4,8 miljard €, dan komt men aan een brutowinst van 6,54 miljard € over een periode van tien jaar en als ik mij niet vergis zou de regering hier de helft van krijgen.  Het risico voor uitval is er natuurlijk wel, en als je kijkt naar de betrouwbaarheid de laatste jaren dan is daar iets voor te zeggen.  Alleen deelt de staat dan ook in de klappen.

Welk inzicht levert deze exercitie ons nu op? Wel , dat kerstmis  dit jaar  met wel een heel mooie strik is gekomen bij Engie/Electrabel en dat de rekening van het cadeau  de komende tien jaar via  uw energierekening of belastingen komt. Wat de exacte winsten zullen zijn gaan we nooit weten, ook de overheid niet.  Als men deze twee kerncentrales apart gaat onderbrengen in een gezamenlijke vennootschap dan zal de exploitant er wel voor zorgen dat er een goede SLA komt(service level agreement) waar zij haar diensten gaat doorberekenen vanuit haar eigen vennootschap naar de gezamenlijke vennootschap die ze houdt met de regering.

En dit alles zonder enig bedrijfsrisico!  Er is enig technisch risico maar dat heb je anders ook. 

De moraal van dit verhaal is dat het ontbreken van een energievisie heeft geleid tot dit debacle waar de politiek na twintig jaar twijfelen over de wet van de kernuitstap uiteindelijk zonder plan bakzeil heeft moeten halen.