Wellicht is overwinning al te veel als men spreekt over de levensduurverlenging van de twee kernreactoren Doel 1 en 2. De twee kernreactoren die meer dan veertig jaar geleden in dienst werden genomen (en dus qua concept dateren van de jaren zestig) kunnen wellicht met een extra renovatie-investering van 600 miljoen euro nog tien jaar langer mee. Of de overheid nog moet rekenen op een nucleaire rente is voor deze twee reactoren twijfelachtig de eerste jaren gezien de akkoorden die worden afgesloten.
Op zich te begrijpen dat de eigenaar van deze centrales harde garanties wilt voor het langer openhouden van Doel 1 en 2 en ze goed weten dat er vandaag voor de bevoorradingszekerheid weinig alternatieven bestaan (of nog meer import). Deze relatief zwakke onderhandelingspositie is niet nieuw, want in het verleden hebben alle Pax Elektrica's bijzonder weinig bijgedragen tot een betere marktwerking of afbouw van de dominante marktpositie.
Het lot van onze energiehuishouding wordt nu eenmaal bepaald in Parijs en niet in Brussel tot nader order. Schrijnend was ook het schijngevecht in het Parlement waar ook vorige week nog uren werd gedebatteerd door de oppositie (vooral Groen) over het akkoord van de vorige regering (zie vorige blogstuk) over het langer openhouden van een van de reactoren van Tihange. Nota bene een akkoord waar de Groenen zelf ook een kopij van hebben, maar gewoon wensen dat het publiekelijk wordt gemaakt. Snap echt niet wat ze proberen te bereiken, want de inhoud van het akkoord is al voor het grootste deel gelekt.
Dat dergelijke akkoorden geen schoonheidswedstrijd gaan winnen moge duidelijk zijn, gezien de zwakke positie van de overheid in deze. Kerncentrales in handen van privébedrijven is en blijft waanzin want ze dragen de verantwoordelijkheid niet als het fout loopt (lees: de gemeenschap draagt de kost). Hopelijk zal men in de toekomst bij de eventuele bouw van nieuwe kerncentrales twee keer nadenken wie de eigenaar dient te zijn.
Je zou ook kunnen kiezen voor een constructie waarbij de gemeenschap eigenaar is van dergelijke technologie (naakte eigendom), maar de uitbating in handen geeft aan derden voor een vaste vergoeding. Diegenen die luidop dromen van een België zonder kernenergie hebben gelijk, alleen moeten we opletten dat we niet denken dat bijvoorbeeld aardgas(centrales) de oplossing gaan bieden. Het vervangen van 5500 MW kerncentrales door bijvoorbeeld gascentrales verhoogt direct de CO2-uitstoot voor België met minstens 20 miljoen ton CO2 uitstoot jaarlijks.
Gezien wij juist minder moeten gaan uitstoten - en nu al niet echt het beste jongetje van de klas zijn - dus een utopische optie. En toch verwacht (terecht) onze zware industrie dat zij kan blijven rekenen op betaalbare elektriciteit voor haar volcontinue bedrijfsprocessen (lees: 24 uur per dag, 365 dagen per jaar). Betaalbaar betekent trouwens niet de huidig belachelijk lage groothandelsprijs die grosso modo een derde bedraagt van wat hij zou moeten bedragen. Al meermaals heb ik verwezen naar de echte kost van kernenergie zijnde tussen de 110-120 euro per MWh en datzelfde geldt trouwens ook voor fossiele brandstoffen als gascentrales als je de echte CO2-kost erbij zou rekenen.
De vraag of je dan vervolgens je zware industrie gaat subsidiëren (wat al decennia gebeurt trouwens) is een maatschappelijke en politieke keuze. Beter zou zijn om de echte kost in onze eindproducten op te nemen (inclusief de volledige CO2-kost bijvoorbeeld), maar dat debat wordt hopelijk in Parijs op het einde van het jaar gevoerd.
De maand mei is net tot kampioen verklaard wereldwijd wat warmte betreft, nooit eerder is de aarde de laatste honderd jaar zo warm geweest als in mei en nog vaart iedereen voort richting de afgrond. Dergelijke waarschuwingen worden wel degelijk gehoord, maar de eventuele respons gaan we kunnen zien in Parijs. Ondertussen geven oliebedrijven in interne documenten vrolijk toe dat we op dit ogenblik nooit de opwarming tot 2 graden gaan kunnen beperken en eerder op de 4 graden zitten.
Voor België blijft het een verscheurende keuze om te moeten kiezen voor korte termijn bevoorradingszekerheid (lees: het tien jaar langer open houden van oude kerncentrales) die dan ook nog veel geld kost en geen middelen en visie te hebben van wat daarna. Het is opvallend te noemen dat er nergens gesproken wordt (ook niet in het parlement door de oppositie) hoe we onze kernenergie (toch de bulk van onze basislast elektriciteit) gaan vervangen en dat is nochtans het komende jaar te beslissen. Welke oplossing ook, de implementatie ervan gaat al meer dan een decennium in beslag nemen en als we dus niet tegen 2025 weer aan tafel willen met de dominante marktpartij en eigenaar van de oude kerncentrales, de oplossing moet er komen.