Het lijkt de goede kant op te gaan met het energiebeleid in België of dat is in ieder geval de boodschap! Het valt niet te ontkennen dat onze nieuwe federale minister van energie voortvarend van start is gegaan en meer dan voldoende aanwezig is in de media.
Haar boodschap dat energiebeleid saai mag en wellicht moet zijn houdt veel waarheid in en daar past wellicht teveel media niet echt bij. Echt energiebeleid uitstippelen is harde labeur ook al wordt het meeste vooral op Europees vlak geschreven.
De lidstaten dienen de Europese richtlijnen uit te werken in nationale wet- en regelgeving en deze ook uit te voeren. Zowel het ene als het andere is in België geen sinecure gebleken met de verdeling van bevoegdheden tussen het federale en regionale. De vele “vak” ministers hebben elkaar in het verleden meer in de weg gelopen dan goed is voor onze sector of zelfs vaak elkaar bijna nooit zagen. Van echt regelmatig overleg is zeker niet altijd sprake geweest.
De saga over de zonnepanelen en de terugdraaiende teller is hier het zoveelste bewijs van en de laatste dagen proberen de politieke verantwoordelijken vooral in de andere richting te wijzen. De oorzaak ligt toch vooral bij een ander is een opvallende vaststelling. Ondertussen is de burger maar de dupe en al helemaal als deze ook nog bijkomend in zaken heeft geïnvesteerd als een warmtepomp. Iedereen in het politieke landschap spreekt inderdaad schande van dit feit maar vervolgens zegt men ook dat er gelukkig nog niet al teveel mensen bijvoorbeeld een warmtepomp hebben.
Daar breekt weeral mijn zoveelste klomp, geen probleem want de meeste mensen zitten gelukkig nog op aardgas, stookolie of houtverbranding! Een wel zeer kromme redenering als je weet dat verwarming een belangrijke bron en oorzaak is van vervuiling en CO2 uitstoot. Sommige partijvoorzitters stellen zelfs voor dat ook voor de gezinnen die in duurzame warmte hebben geïnvesteerd gecompenseerd moeten worden.
Op zich een nobel streven en terecht maar wederom vooral naast de kwestie, zorg er gewoon voor dat zaken zoals warmtepompen gewoon de beste en voordeligste oplossing worden de komende tien jaar door stroom(groen) de goedkoopste oplossing te maken ten nadele van zaken zoals stookolie, houtverbranding of kerosine(en ook finaal aardgas).
Een ander probleem van onze politieke keuzes is dat de volgorde voor een deel fout zit, onder het motto voorkomen is beter dan genezen moet men eerst kijken naar de grootste vervuilers en deze prioriteit geven om klimaat neutraal te worden. Bijvoorbeeld de 300.000 zeeschepen die dagelijks onze blauwe planeet bevaren om onze dierbare goederen tot hun bestemming te krijgen zijn verantwoordelijk voor een grote veelvoud aan uitstoot in verhouding met de 1 miljard auto’s in de wereld.
Net zoals Nederland kan ook België ervoor kiezen om de komende tien jaar 10 € per jaar bovenop de ETS, lees de CO2 kost per ton, te doen om zo de transitie mogelijk te maken en de incentive voor de grote vervuilers groot genoeg te maken. Bill Gates slaat de nagel op zijn kop door te zeggen dat men naar het einddoel moet toewerken tegen 2050 zijnde klimaatneutraal of positief, lees ook geen schadelijke uitstoot meer, en niet hoofdzakelijk naar het tussendoel van bijvoorbeeld 2030 te kijken. Het gevaar van vooral naar het laag hangend fruit te kijken is dat je de beste vruchten nooit gaat bereiken.
Natuurlijk is het positief dat we wellicht een directe hoogspanningsleiding met Denemarken krijgen alleen geeft dat geen garantie dat we ook onze uitstoot gaan reduceren over heel de economie heen. Duitsland met meer dan 120 GW aan zon en wind bewijst iedere dag dat de uitstoot niet of nauwelijks voldoende daalt, als je dan weet dat heel het land op een doordeweekse dag gemiddeld maximaal 67 GW nodig heeft, lees om de vraag naar elektriciteit te dekken, en men ziet welk aandeel duurzame energie momenteel heeft op jaarbasis dan zijn we nog mijlenver verwijdert van ons objectief. Nochtans tot voor kort het gidsland bij uitstek.
Het uitblijven van een duidelijke visie met duidelijke doelstellingen die tussentijds kunnen gemeten worden stemt mij nog niet tot gerustheid. Wat zijn de prioriteiten in het beleid en waar is het stappenplan? Gaan we sturen op CO2 reductie of op productie van duurzame energie? Het eerste lijkt me een veel betere barometer dan de tweede.
Kijkt u maar naar onderstaande grafiek over de elektriciteitsbehoefte en zijn groei de laatste 35 jaar in de wereld en de uitdaging wordt zeer goed zichtbaar. Dit gaat dan nog maar over een deel van het energieverbruik want zaken zoals transport, landbouw en warmte zitten hier voor een groot deel nog niet in.
Ook al maken we in diverse landen in Europa een zeer mooie vooruitgang wat de uitbouw van duurzame energie betreft men dient ook rekening te houden met bovenstaande als we onze voetafdruk uitrekenen. Europa mag dan al vaak roepen dat ze maar een klein deel van het probleem zijn in de wereld qua uitstoot de waarheid verdient beter. Dat een groot deel van onze goederen in het verre Oosten wordt geproduceerd aan de hand van vooral steenkoolcentrales wilt niet zeggen dat de uitstoot niet op onze rekening moet komen. Europa en de Verenigde Staten(met uitbreiding de ganse Westerse wereld) zorgt voor de bulk van de uitstoot. Men zegt vaak dat China momenteel de grootste vervuiler is ter wereld maar dat is de waarheid geweld aandoen want onze fabrieken zijn vooral naar ginder gegaan om onze welvaart en luxe op peil te houden tegen de goedkoopst mogelijke prijs. Deze ongemakkelijke waarheid komt opvallend weinig naar boven en zou nochtans wel in kaart te brengen zijn want de goederen worden allemaal netjes geregistreerd als ze Europa en ons land binnenkomen. De voetafdruk van ieder product is te herleiden tot zijn impact op de uitstoot waar we met z’n allen van gezegd hebben dat deze drastisch moet gereduceerd worden om komende generaties ook een goede kwaliteit van leven te kunnen geven. Werk aan de winkel!
Het lijkt de goede kant op te gaan met het energiebeleid in België of dat is in ieder geval de boodschap! Het valt niet te ontkennen dat onze nieuwe federale minister van energie voortvarend van start is gegaan en meer dan voldoende aanwezig is in de media.
Haar boodschap dat energiebeleid saai mag en wellicht moet zijn houdt veel waarheid in en daar past wellicht teveel media niet echt bij. Echt energiebeleid uitstippelen is harde labeur ook al wordt het meeste vooral op Europees vlak geschreven.
De lidstaten dienen de Europese richtlijnen uit te werken in nationale wet- en regelgeving en deze ook uit te voeren. Zowel het ene als het andere is in België geen sinecure gebleken met de verdeling van bevoegdheden tussen het federale en regionale. De vele “vak” ministers hebben elkaar in het verleden meer in de weg gelopen dan goed is voor onze sector of zelfs vaak elkaar bijna nooit zagen. Van echt regelmatig overleg is zeker niet altijd sprake geweest.
De saga over de zonnepanelen en de terugdraaiende teller is hier het zoveelste bewijs van en de laatste dagen proberen de politieke verantwoordelijken vooral in de andere richting te wijzen. De oorzaak ligt toch vooral bij een ander is een opvallende vaststelling. Ondertussen is de burger maar de dupe en al helemaal als deze ook nog bijkomend in zaken heeft geïnvesteerd als een warmtepomp. Iedereen in het politieke landschap spreekt inderdaad schande van dit feit maar vervolgens zegt men ook dat er gelukkig nog niet al teveel mensen bijvoorbeeld een warmtepomp hebben.
Daar breekt weeral mijn zoveelste klomp, geen probleem want de meeste mensen zitten gelukkig nog op aardgas, stookolie of houtverbranding! Een wel zeer kromme redenering als je weet dat verwarming een belangrijke bron en oorzaak is van vervuiling en CO2 uitstoot. Sommige partijvoorzitters stellen zelfs voor dat ook voor de gezinnen die in duurzame warmte hebben geïnvesteerd gecompenseerd moeten worden.
Op zich een nobel streven en terecht maar wederom vooral naast de kwestie, zorg er gewoon voor dat zaken zoals warmtepompen gewoon de beste en voordeligste oplossing worden de komende tien jaar door stroom(groen) de goedkoopste oplossing te maken ten nadele van zaken zoals stookolie, houtverbranding of kerosine(en ook finaal aardgas).
Een ander probleem van onze politieke keuzes is dat de volgorde voor een deel fout zit, onder het motto voorkomen is beter dan genezen moet men eerst kijken naar de grootste vervuilers en deze prioriteit geven om klimaat neutraal te worden. Bijvoorbeeld de 300.000 zeeschepen die dagelijks onze blauwe planeet bevaren om onze dierbare goederen tot hun bestemming te krijgen zijn verantwoordelijk voor een grote veelvoud aan uitstoot in verhouding met de 1 miljard auto’s in de wereld.
Net zoals Nederland kan ook België ervoor kiezen om de komende tien jaar 10 € per jaar bovenop de ETS, lees de CO2 kost per ton, te doen om zo de transitie mogelijk te maken en de incentive voor de grote vervuilers groot genoeg te maken. Bill Gates slaat de nagel op zijn kop door te zeggen dat men naar het einddoel moet toewerken tegen 2050 zijnde klimaatneutraal of positief, lees ook geen schadelijke uitstoot meer, en niet hoofdzakelijk naar het tussendoel van bijvoorbeeld 2030 te kijken. Het gevaar van vooral naar het laag hangend fruit te kijken is dat je de beste vruchten nooit gaat bereiken.
Natuurlijk is het positief dat we wellicht een directe hoogspanningsleiding met Denemarken krijgen alleen geeft dat geen garantie dat we ook onze uitstoot gaan reduceren over heel de economie heen. Duitsland met meer dan 120 GW aan zon en wind bewijst iedere dag dat de uitstoot niet of nauwelijks voldoende daalt, als je dan weet dat heel het land op een doordeweekse dag gemiddeld maximaal 67 GW nodig heeft, lees om de vraag naar elektriciteit te dekken, en men ziet welk aandeel duurzame energie momenteel heeft op jaarbasis dan zijn we nog mijlenver verwijdert van ons objectief. Nochtans tot voor kort het gidsland bij uitstek.
Het uitblijven van een duidelijke visie met duidelijke doelstellingen die tussentijds kunnen gemeten worden stemt mij nog niet tot gerustheid. Wat zijn de prioriteiten in het beleid en waar is het stappenplan? Gaan we sturen op CO2 reductie of op productie van duurzame energie? Het eerste lijkt me een veel betere barometer dan de tweede.
Kijkt u maar naar onderstaande grafiek over de elektriciteitsbehoefte en zijn groei de laatste 35 jaar in de wereld en de uitdaging wordt zeer goed zichtbaar. Dit gaat dan nog maar over een deel van het energieverbruik want zaken zoals transport, landbouw en warmte zitten hier voor een groot deel nog niet in.
Ook al maken we in diverse landen in Europa een zeer mooie vooruitgang wat de uitbouw van duurzame energie betreft men dient ook rekening te houden met bovenstaande als we onze voetafdruk uitrekenen. Europa mag dan al vaak roepen dat ze maar een klein deel van het probleem zijn in de wereld qua uitstoot de waarheid verdient beter. Dat een groot deel van onze goederen in het verre Oosten wordt geproduceerd aan de hand van vooral steenkoolcentrales wilt niet zeggen dat de uitstoot niet op onze rekening moet komen. Europa en de Verenigde Staten(met uitbreiding de ganse Westerse wereld) zorgt voor de bulk van de uitstoot. Men zegt vaak dat China momenteel de grootste vervuiler is ter wereld maar dat is de waarheid geweld aandoen want onze fabrieken zijn vooral naar ginder gegaan om onze welvaart en luxe op peil te houden tegen de goedkoopst mogelijke prijs. Deze ongemakkelijke waarheid komt opvallend weinig naar boven en zou nochtans wel in kaart te brengen zijn want de goederen worden allemaal netjes geregistreerd als ze Europa en ons land binnenkomen. De voetafdruk van ieder product is te herleiden tot zijn impact op de uitstoot waar we met z’n allen van gezegd hebben dat deze drastisch moet gereduceerd worden om komende generaties ook een goede kwaliteit van leven te kunnen geven. Werk aan de winkel!