Blijkbaar is Al Gore nog niet doorgedrongen tot in de huiskamer of toch niet tot in de portemonnee van ons ieder.  De 350 energie-audits die zijn uitgevoerd op een totaal van 2,5 miljoen gezinnen in Vlaanderen zijn een bewijs dat niemand wakker ligt van zijn energieverbruik en dus eigenlijk ook niet van zijn energierekening.
Energie is te goedkoop, als oplossing voor het uitblijven van de zeer noodzakelijke audits dient men deze te verplichten voor huizen vanaf een bepaald kadastraal inkomen.  De hoogte van het K.I. loopt meestal hand in hand met het verbruik, oude huizen uitgezonderd.  Verder kan men deze kosten verrekenen in het distributietarief zodat het individuele gezin niet geconfronteerd word in één keer met een factuur van 400 tot 500 €.  Buiten de bestaande fiscale aftrek, die ook aan de netbedrijven kan gegund worden, kan dan het restant van de kost over een tien jaar gespreid worden in het distributietarief.
Men dient echter ook te kijken naar de onderliggende reden van het volledig falen van een dergelijke maatregel, tot nu toe wordt er vooral ad hoc gewerkt wat energiebeleid betreft.  Men vergeet dat er een verband dient te zijn tussen een maatregel en het kader dat reeds bestaat.  Het bouwen van een masterplan is dan ook noodzakelijk om tot een totaal oplossing te komen voor een duurzame(en vooral economisch en ecologisch) huishouding waarin alle onderdelen worden opgenomen.
In dit masterplan wordt het verband tussen productie van electriciteit, de opslag van gas, de groothandelsmarkt, de netwerken, de energiehuishouding(zaken zoals audits) de data-flow, de regelgeving, de wetgeving, de regulatoren en de klanten in kaart gebracht.  Voor al deze onderdelen worden oplossingen beschreven die binnen het onderdeel een optimale werking nastreven maar die tevens rekening houden met de onderlinge optimalizering tussen de verschillende onderdelen.
Binnenkort zal ik voor ieder onderdeel een aantal voorbeelden geven van mogelijke optimaliseringen en het onderling verband ertussen.