In het weekend van 8 en 9 oktober boog de Belgische federale regering zich over haar begroting, dat het tekort steeds meer rood kleurt is op dit ogenblik geen verrassing want men probeert om de burger te ondersteunen in haar strijd met de steeds stijgende energiefactuur.
Heel wat landen proberen dit te doen en men overtreft elkaar met grote sommen geld, de Duitsers smijten er maar liefst 200 miljard Euro tegenaan, allemaal geld dat hoofdzakelijk dient om de betaalbaarheid van hoofdzakelijk fossiele brandstoffen toch maar betaalbaar te houden.
Dat we met een nog veel groter klimaatprobleem zitten is ineens geen probleem meer of wordt toch op zijn minst even in de kast opgeborgen. De huidige energiecrisis heeft wel één groot voordeel is dat iedereen probeert om toch maar energie te besparen. Niet om het klimaat te ontlasten van broeikasgassen maar vooral om energie te besparen en dus een iets minder hoge factuur in de bus te krijgen.
Wat opvalt is de gretigheid waarmee overheden straffe uitspraken doen over de overwinsten die energieproducenten nu boeken door de hoge gas- en stroomprijzen. Op zich is daar natuurlijk wel iets voor te zeggen en klopt dit ook in een aantal deelsectoren van energieproductie.
België en zijn bevoegde minister van energie stelt voor om alles boven de 130 Euro per MWh geproduceerde elektriciteit af te romen. Op zich een verantwoorde plafondprijs die nog meer dan voldoende marge inhoudt voor de eigenaren van kernenergie, zon- of windparken. Alleen lijkt me dit eerder een platte budgettaire maatregel die de begroting een beetje moet stutten en één die de burger en bedrijven niets gaat helpen.
Men had beter rechtstreeks in de stroommarkt ingegrepen en daar plafondprijzen geïntroduceerd zodat de burger en de bedrijven dit rechtstreeks op hun factuur zouden zien. Onder het mom van de vrije markt mag men niet verstoren deinst men hier blijkbaar voor terug, alleen functioneren die markten niet in tijden van oorlog en slaat zij door in haar hysterie.
Ook had men tegelijkertijd een vloerprijs moeten inbouwen om de markt te stabiliseren zodat investeerders ook in de toekomst enige zekerheid krijgen dat een investering in ieder geval een terugverdientijd krijgt. De slordige 500 miljard Euro aan verliezen die de energieproducenten geleden hebben de laatste dertien jaar in het afschrijven van onrendabele gascentrales wordt door dezelfde overheden even vergeten.
Wat vooral ontbreekt is een duidelijk lange termijn plan waar investeringen dan de kans krijgen om de infrastructuur van de toekomst uit te bouwen. Dat men nu Fluxys ook nog even een extra rekening stuurt om zijn bijdrage zal de investeringszin ook niet echt stimuleren.
Dat we aan de vooravond staan van een economische crisis mag geen verbazing heten maar is ook gewoon normaal na tijden van hoog conjunctuur sinds 2009, Corona buiten de beschouwing gelaten. Voor Europa en zijn lidstaten is de huidige fossiele energiecrisis eerder een kans dan een probleem, uitdagend zeker maar vooral een moment om de basis te leggen van een energie infrastructuur die toekomst gericht is zonder fossiele grondstoffen te verkwisten door ze op te branden.