Dat de wereld momenteel gebukt gaat onder een aantal recente fenomenen is een open deur in trappen, een nieuw virus doet de mensheid bibberen als nooit tevoren. Dat er in de Benelux midden maart een kleine duizend mensen zijn met dit virus zorgt voor een echte psychose, de media vergroot ieder bericht enorm uit en we hebben zoveel instant schermpjes dat het letterlijk je neusgaten uitkomt. 27 miljoen mensen en duizend mensen met een virus, natuurlijk goed dat men er alles aan doet om dit virus in de kiem te smoren maar hopelijk blijft men de zaken wel in enig perspectief zijn.
Tot nader order speelt de echte Bijbelse plaag zich af in Afrika waar grote zwermen sprinkhanen gewoon al het voedsel opeten van bevolkingen die al moeilijkheden hebben zichzelf te voeden. Met een beetje pech maken we binnen een paar maanden kennis met miljoenen stervenden door hongersnood maar niemand meer die ook maar enig bericht wijdt aan deze crisis.
En toch heeft zelfs dit nieuwe virus ook positieve kanten want de Westerse wereld beseft ineens dat we wel heel afhankelijk zijn geworden van de Chinese fabrieken. Het mag dan al een paar cent goedkoper zijn we zitten nu wel met de gebakken peren. Dat de smog tijdelijk weg is in vele steden is een ander positief bijeffect op korte termijn en hierdoor worden vele mensenlevens gespaard. Het saldo zou wel eens batig kunnen zijn op voorwaarde dat dit nieuwe virus geen verrassingen gaat inhouden.
Ondertussen wordt er gelukkig ook nog gewerkt en kwam de provincie Zeeland als eerste met zijn regionale energiestrategie. Dat zon en wind centraal staan behoeft geen verrassing te heten en ook waterstof krijgt terecht een prominente plaats in het uitgeschreven document. Vele regio’s zullen ongetwijfeld nog gaan volgen maar de trend lijkt duidelijk.
Iedereen wilt zijn doelstellingen bereiken tegen 2030 en verder en er zal dan ook nog een tandje moeten worden bijgestoken. De snelle ontwikkeling van zonneparken in Nederland betekend ook dat men terecht uit de start van het Europese peloton komt en zelfs een kans maakt om binnen een aantal jaren naar het midden van het peloton te verhuizen.
Het is alweer meer dan 11 jaar geleden toen wij de kans kregen om in Antwerpen ons eerste grote zonnepark te ontwikkelen, op een oppervlakte van 4 hectare van een bevriende relatie werd er toen zowat het grootste park gebouwd. De kost was in vergelijking met vandaag enorm te noemen met een kost van meer dan 3200€/KW, als je dat vergelijkt met de huidige kost kom je al snel een veelvoud lager. Natuurlijk is de subsidie evenredig mee gezakt en zullen we in de toekomst ook al zonder subsidie kunnen bouwen. Dit zal nog enkele jaren duren echter gezien we nu eenmaal niet in Spanje wonen waar de opbrengst wel tot dubbel zo hoog kan oplopen door de vele zonne-uren.
Maar ook in onze regio zie je steeds grotere parken verschijnen en op zich kan dit goed zijn op voorwaarde dat we gaan clusteren. Ook is het gebruik van landbouwgrond iets waar we constant een evaluatie moeten maken of dit gewenst is en blijft. Er moet ook een maatschappelijke meerwaarde zijn aan ieder project en flora en fauna moeten mee opgenomen worden in ieder ontwerp op de grond.
Ook participatie door de burgers en bedrijven is van belang om zowel het draagvlak te verhogen als ook de baten te kunnen zien van dergelijke investeringen.
De investeerder van vandaag en morgen werkt samen in een multidisciplinair team waar zowel kennis van ecologie, planologie, educatie, onderhoud, communicatie als technische kennis aanwezig is. Hierdoor zie je steeds meer de noodzaak voor energiebedrijven om ook samen te werken met andere bedrijven die deze specialisatie in huis hebben om zo een antwoord te kunnen geven aan de wensen en eisen van iedere lokale gemeente.
Dat de complexiteit hierdoor toeneemt is een gegeven waar ook de sector moet mee leren omgaan en de snelheid zal hierdoor afnemen ten voordele van kwaliteit in de lokale samenleving.
Deze parken gaan vele decennia een onderdeel vormen van lokale wijken en buurten en moeten daarom optimaal ingepland worden zodat ook de overheden niet het verwijt kunnen krijgen dat er niet maximaal rekening is gehouden met ieders wensen. Natuurlijk zal de weerstand nooit helemaal verdwijnen maar uiteindelijk komt weerstand vooral voort uit onbegrip of beter gezegd onbegrepen worden. De samenwerking en overleg vormen zullen daardoor niet alleen tijdens de bouwfase belangrijk zijn maar ook blijvend dienen te worden zodat duurzame energie echt als een onderdeel wordt opgenomen.
Droom of werkelijkheid? Wat mij betreft moeten we blijven werken aan onze kennis en kunde en is deze evolutie niet alleen nodig maar zelfs aangenaam omdat je zo veel meer medestanders krijgt en vele schouders maken nou eenmaal licht werk.