Knap werk van de diverse lidstaten en de Europese Commissie om de lat nog wat hoger te leggen, ook al lijkt dit extra percentage niet veel het wordt een uitdaging zonder weerga.  Dat dit ons leven fundamenteel gaat wijzigen staat vast want falen is geen optie.  Nu is tien jaar wel heel lang in een politiek leven en de meesten die dit akkoord nu hebben gemaakt zullen dit dossier aan hun opvolgers gegeven hebben tegen 2030.

Het credo zon en wind mag dan al algemeen terecht aanvaard zijn, maar een echte volledige oplossing hoor ik hier niet in, het is hooguit een deel van de oplossing.  De uitdaging in energiebesparing is zo mogelijk nog belangrijker en vergt  enorme investeringen in bijvoorbeeld ons overwegend  oude onroerend goed.  Ook het afscheid nemen van diesel, benzine, zware stookolie, kerosine en uiteindelijk aardgas is een uitdaging waar men eigenlijk nog grotendeels aan moet  gaan beginnen.

Natuurlijk is de intrede van de elektrische wagen zonder meer positief te noemen, maar is toch klein bier in verhouding met het vervangen van diesel uit onze vrachtwagens of schepen.  Om van de allergrootste schepen nog maar te zwijgen die een veelvoud uitstoten van alle auto’s op aarde.  Begin eerst eens met de allergrootste vervuilers aan te pakken of anders (beter)gezegd help deze sectoren om de transitie te maken door onderzoek en innovatie. Waarom?

De beton en staalsector zijn onnoemelijk veel belangrijker in de energietransitie dan onze dierbare stalen ros die feitelijk 90% van de tijd toch stilstaat.  Het lijkt keer op keer toch een beetje collectieve zinsbegoocheling, het vingerwijzen naar auto en de daarmee gepaard gaande vervuiling, terwijl  men de echte pijnpunten angstvallig niet zichtbaar genoeg maakt in de prioriteiten.  Staalfabrieken werken continue, chemische fabrieken draaien 24 uur per dag, 365 dagen, per jaar, de scheepvaart is continue onderweg en zelfs als ze aanmeert in onze havens blijven de dieselmotoren vrolijk hun muziek spelen. Waar is de discussie?

Ik mis de juiste volgorde in de prioriteiten, men pakt het gemakkelijke aan en noemt dit het laaghangend fruit. Sorry, maar laaghangend fruit is ook  de allergrootste vervuilers helpen om de transitie te maken.  Voor de scheepvaart is de uitdaging waar we voor staan enorm en moeten er ten laatste tegen 2035 volwaardige duurzame alternatieven zijn.  Je kan simpelweg niet wachten tot 2050, want dergelijke investeringen beslis je makkelijk tien tot vijftien jaar op voorhand.  Waar is de meer jaren strategie en visie?

Als het doel is om tegen 2050 volledig de uitstoot van broeikasgassen te bannen dan moet je terugtellen en kom je al snel aan 2030-2035 als uiterste datum voor bepaalde sectoren. Kijkende naar de 55% die nu beslist is gaat men nog steeds proberen om vooral het percentage te halen door bijvoorbeeld alle kolencentrales te sluiten en te vervangen door gascentrales bijvoorbeeld. 

Het blijft frappant dat men niet gewoon het beestje bij de naam noemt( lees de grootste vervuilers)  en hen  te hulp schiet door af te dwingen  dat ze tegen een bepaalde datum  geen nieuwe investeringen meer mogen doen in systemen die werken op fossiele brandstof.  Anderzijds dient de hele samenleving mee zijn schouders eronder te zetten zodat ook deze sectoren de middelen, kennis en steun krijgen om deze transitie mogelijk te maken.

Europa kan ervoor zorgen dat de grootste schepen ter wereld  moeten voldoen aan uitstootvrij werken tegen  datum x en dit nu al in een plan verwerken.  Dit is ook in het belang van de bedrijven. Deze hebben recht op duidelijkheid en aankondigingen die tijdig en dus ook het liefst lang op voorhand gebeuren, maar wel afdwingbaar zijn.

Positief is dat sommige lidstaten zoals Nederland besloten hebben om boven de huidige gebrekkige werking van het ETS systeem hun eigen prijs te hanteren om zo innovatie mogelijk te maken zodat  er geen concurrentievervalsing komt.  Onze Europese industrie moet immers zeker kunnen blijven concurreren met hun soortgenoten in China of Amerika. Dat kan onder meer door CO2 aan de grens te heffen op die landen die hun doelstellingen niet halen.  Niet populair, maar het is  reeds bewezen dat belasting heffen op verbruik zeer effectief is. .De speerpunten van verduurzaming zouden dus moeten zijn :

1)     Industrie

2)     Scheepvaart

3)     Transport langs de weg

4)     Luchtvaart

5)     Energie efficiëntie

6)     Voedselproductie

Het zogenaamd laag hangend fruit zijn niet alleen de zogenaamde “quick wins”  gericht op die sectoren waar door weinigen een enorme uitstoot wordt veroorzaakt. De grote jongens moeten ook meedoen. Neem nou bijvoorbeeld de luchtvaart. Deze spreekt vaak erover dat ze maar een paar percent van de uitstoot veroorzaakt , maar zegt er niet bij dat er  enkele tienduizenden vluchten zijn per dag(grote commerciële vliegtuigen).

Het ontzien van de logische volgorde wordt  wellicht ingegeven door andere belangen dan die van het klimaat, want men probeert al jarenlang het onmogelijke in evenwicht te houden. Een economische groei van 2% per jaar en tegelijkertijd naar een duurzame economie en samenleving te gaan.  Deze spagaat doet nu al pijn maar Covid-19 zorgt niet alleen voor een hoop (persoonlijk) leed maar ook tijdelijk voor andere prioriteiten. Een en ander in afwachting van het eindspel, te weten het grootste spel der tijden zijnde het overleven van de mens, dier en klimaat legt nu in de weegschaal. Als we niet oppassen blijven  we vast zitten in een vastgelopen verleden waardoor er geen ruimte meer is voor de toekomst.