Deze week kwamen ons verschillende berichten tegemoet over de onderhandelingen tussen de regering en Suez/SPE over een mogelijk akkoord om 250 miljoen € te betalen.  Iedereen geeft een andere bewoording aan dit bedrag, voor de ene is het taks, voor de andere een overeenkomst, windfall profits(lees winsten verkregen vanuit een historische monopolie), etc...  Wat het volgens mij vooral is is meer van hetzelfde, een soort betaling om het status quo te behouden.  De afspraken in achterkamertjes hebben vaak tot gevolg dat er weinig of niks wijzigt, deze keer liep het verkeerd af, de minister had eerst een akkoord, de dag erop sprak Suez dit tegen, de minister dreigde direct met straf, de dag daarop wou hij terug praten.  De geloofwaardigheid heeft door deze hele vertoning niet echt een goede beurt gemaakt.  Het is weer een bewijs dat goedbedoelde gesprekken door mensen zonder kennis van zaken tot rampen kunnen lijden.  De minister werd naar het front gestuurd zonder inlichtingen over de "vijand", zonder opleiding en zonder voorraad.  Het uitwerken van belastingen op energie vergt een langdurige voorbereiding om zo alle obstakels weg te werken.  De mededeling was nog niet koud of ik kreeg telefoon van de redactie De Morgen om een opiniestuk te schrijven.  Daar ik op dat moment een dagje vrij had om naar het tennis te gaan kijken in Parijs werd de zoektocht naar een pc nog spannend.  Uiteindelijk ben ik terecht gekomen in de persroom waar ik het tennis via de monitor heb meegekregen.   Door opnieuw te schrijven over de problemen en nog belangrijker de mogelijke oplossingen(of richtingen ernaar toe) moest ik vaststellen dat de mogelijke remedies waar al jaren sprake van zijn nog steeds dezelfde blijken.  Ondanks het protest van de laatste dagen blijkt het toch moeilijk om remedies om te zetten in regel- en wetgeving.